لالۀ وَحيَم که پيغمبر شکفت از بوی من           قامتـش خـم بود پيش قـامت دلجـوی من
پای تا سر محو ديدار خدا می‌شد رسول           می‌گشود از شوق تا چشم خدا بين سوی من

روح ما بين دو پهلو چون مرا فرموده بود           خصم دين بشکست از ضرب لگد پهلوی من
دست من بوسيد پيغمبر که اين دست خداست           قنفـذ از آن بست بازو بـند بر بازوی من
بس که گرد غم ز هر جانب به رخسارم نشست           شد سفـيـد آخر در ايام جـواني موی من
جز به مهدي روي سيلي خورده نگشايم به کس           منـتـقـم بايد بـبـيـند گـشته نيلي روی من
بشکند دستش، سيه گردد به محشر صورتش           آنکه سيلي زد مرا در پيش چشم شوی من
می‌شود ميثم لواي سلطنت کوبي به عرش           تـا کـه هـسـتي از در گــدای کــوی مـن